Διαβάστε ένα υπέροχο κείμενο:
Θυμάμαι τον αείμνηστο Γυμνασιάρχη μας να λέει σ’ έναν νεαρό φαντάρο, που φύλαγε σκοπιά σ΄ ένα ακριτικό φυλάκιο όταν παραμονές Χριστουγέννων πήγαμε να τους δώσουμε δώρα. Είχε διαμαρτυρηθεί ο καημένος για το τσουχτερό κρύο!Πράγματι, σε κανένα άλλο μέρος της Ελλάδος, δεν είναι σαν τον Εβρο.Μεγαλώνοντας στα σύνορα, το πρώτο που ξεπερνάς είναι η αίσθηση του φόβου.Και τον ξεπερνάς γιατί ακριβώς απέναντι, σηκώνεις το κεφάλι, και βλέπεις τα χωριά από τα οποία ήρθαν οι παππούδες σου.Ολοι στον Εβρο, έχουμε μεγαλώσει με προσφυγικές ιστορίες.Με αγάπη για τις χαμένες, αλλά όχι ξεχασμένες πατρίδες.Εχουν μείνει εκεί οι αποθαμένοι και κοιμούνται ξαγρυπνώντας.Περπατάς, δίπλα στον ποταμό, κοιτάς πέρα και λές «να, ένα σάλτο είναι και βρίσκεσαι σε χώματα άγια!»Τι να φοβηθείς;Εδώ στον Εβρο, μεγαλώσαμε δίπλα στον Στρατό, Εκεί στη δεκαετία του 60, τους βλέπαμε το χειμώνα στα σκηνάκια τους και τους φιλοξενούσαμε στα σπίτια μας. Μικροί, βλέπαμε τα γυαλισμένα όπλα τους, και ζηλεύαμε! Η γιαγιά μου είχε πάντα έτοιμοι, ένα τάσι γεμάτο ζεστό γάλα και ένα καρβέλι φρέσκο ψωμί. Για τους φαντάρους. Βλέπετε ο παππούς μου ήταν ήρωας της Μικρασιατικής εκστρατείας, επέστρεψε τραυματισμένος κι η γιαγιά μου στα πρόσωπα των φαντάρων, έβλεπε τα νιάτα του.Πουθενά αλλού ο στρατός δεν θα βρει μια τόσο μεγάλη και ζεστή αγκαλιά. όπως εδώ στον Εβρο.Γιαυτό και δεν με ξαφνιάζουν που αυτές τις μέρες οι γυναίκες του Εβρου ετοιμάζουν φαγητά για την αστυνομία και το στρατό. Το θεωρούν καθήκον τους. Τρέχει στο αίμα τους. Είναι κληρονομιά από τις γιαγιάδες τους. Το έχουν μεταλαμπαδεύσει στα κορίτσια τους.Εδώ στον Εβρο, ακόμα και ο παγωμένος βορηάς σου λέει τραγούδια της ανατολής και μοιρολόγια της Αλωσης. Ακούς τη φωνή του Χρόνη Αηδονίδη και τη γκάϊντα του μπάρμπα Πασχάλη και σου ξυπνάνε μνήμες. Δεν θ’ αφήσεις τους εχθρούς να διαβούνε.Εδώ στον Εβρο βλέπεις το Κάστρο του Διδυμοτείχου και σου θυμίζει ημέρες μεγαλείου! Κλέος αυτοκρατορίας Βυζαντινής.Τι να φοβηθείς; Εδώ στον Εβρο, τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ πρόσφυγες θα τρέχαμε πρώτοι-πρώτοι να τους συνδράμουμε, να τους αγκαλιάσουμε!ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ!Μας τον θυμίζουν κάθε μέρα, τα χωριά των παππούδων μας, απέναντι.Εδώ στον Εβρο, όσοι μείνανε ακόμα, φυλάνε Θερμοπύλες.Δεν φεύγουν απ’ εδώ.Εδώ στον Εβρο, όλα αυτά που σας ξαφνιάζουν, για εμάς είναι μια συνήθεια, βγαλμένη από παλιές ιστορίες.Ριζωμένη σε μνήμες.Εδώ στον Εβρο “…απάντων τιμιώτερον εστί η Πατρίς και σεμνότερον και Αγιότερον εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοίς και παρ’ ανθρώποις, τοις νουν έχουσιν».
Πηγή: inevros. gr
