Την εποχή της ραγδαίας επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, ενώ υπάρχουν πια οι προϋποθέσεις να απολαμβάνουν όλες οι γυναίκες ισότιμα δικαιώματα, όχι μόνο στην εργασία, αλλά σε κάθε πλευρά της ζωής τους, εκείνες βιώνουν την πιο άγρια εκμετάλλευση. Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά την πρώτη απεργία των εργατριών στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, οι σύγχρονες εργαζόμενες είναι αντιμέτωπες με εργασιακές σχέσεις που αλλάζουν μονομερώς και απροειδοποίητα, με σπαστά και ακανόνιστα ωράρια, με ατομικές συμβάσεις και συχνά με μακροχρόνια ανεργία. Η νέα γυναίκα καλείται να επιβιώσει και παράλληλα να δημιουργήσει οικογένεια σε ένα περιβάλλον που αξιολογεί την Υγεία, τα μέτρα στήριξης των παιδιών (προσχολική και ειδική αγωγή), την Πρόνοια με όρους κόστους-κέρδους.

Η απεργία των εργατριών στα 1857, όπως και όλες οι μεγάλες απεργίες που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες σε Σικάγο, Νέα Υόρκη, Λονδίνο αντιμετωπίστηκαν με τη βαρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής. Τα χρόνια που ο δυτικός βιομηχανικός καπιταλισμός περνούσε την περίοδο της αλματώδους ανάπτυξής του, τα γρανάζια των μηχανών του κινήθηκαν χάρη στην ασταμάτητη, απάνθρωπη εργασία γυναικών και παιδιών. Τιμώντας αυτούς τους αγώνες, πριν από 110 χρόνια, στο Συνέδριο των Σοσιαλιστριών Γυναικών αποφασίστηκε, ότι η 8η Μαρτίου θα είναι μέρα τιμής και αγώνα των εργαζόμενων γυναικών όλου του κόσμου.

Ωστόσο, δεν είναι μέρα τιμής όλων των γυναικών του κόσμου. Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενες παλεύουν να φτιάξουν ένα ανθρώπινο παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον, υπάρχουν και εκείνες οι φωνές –συχνά γυναικείες- που υιοθετούν κάθε έκπτωση της ζωής των εργαζόμενων. Υπάρχουν εκείνες οι φωνές που σκόπιμα παραλείπουν να φωτίσουν τον εργατικό χαρακτήρα της μέρας και επιδιώκουν να οδηγήσουν τις γυναίκες που διεκδικούν, σε ακινησία και παθητικότητα. Αυτές είναι οι υποταγμένες γυναικείες φωνές, που συχνά στελεχώνουν τα κρατικά επιτελεία, τις κυβερνήσεις, τους Δήμους, τις Περιφέρειες και φτάνουν συχνά μέχρι τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Εκεί, πίσω από τα λουλούδια, τις φιλοφρονήσεις, τις φανταχτερές εκδηλώσεις «μόνο για γυναίκες», μιλούν στο όνομα της «ισότητας των φύλων» μέσα από επιχειρήματα που ουσιαστικά καλούν τις γυναίκες της εργασίας :
 Να αποδεχτούν το τσάκισμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως η κοινωνική ασφάλιση, η προστασία της μητρότητας, η στήριξη του κοινωνικού ρόλου της γυναίκας.
 Να αποδεχτούν, ότι η γυναίκα πρέπει να διαλέξει μεταξύ μητρότητας και επαγγελματικής ζωής, ότι πρέπει οι εργαζόμενες να δουλεύουν δίχως ωράριο συχνά σε ανθυγιεινές συνθήκες, ότι η ελαστική και μερική απασχόληση «συμφιλιώνει» την επαγγελματική με την οικογενειακή ζωή, ότι πρέπει να συνταξιοδοτούνται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία.
 Να «κυνηγούν» τη γυναικεία «επιχειρηματικότητα» και την «ποσόστωση» της συμμετοχής τους σε οργανισμούς και επιτελεία, που στηρίζουν και προωθούν τη σκληρή εκμετάλλευση των εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών.
 Να «προσκυνούν» τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, που μακελεύουν και ξεριζώνουν τους λαούς, που ευθύνονται για τη δυστυχία των προσφύγων και των μεταναστών, ανδρών, γυναικών και παιδιών.

Εμείς δεν έχουμε τίποτα κοινό με αυτές τις γυναίκες, που βλέπουν την ανθρώπινη ζωή με οικονομικούς όρους, στη βάση «κόστους-οφέλους». Δεν έχουμε τίποτα κοινό με όσους εμφανίζονται ως «υπέρμαχοι» των δικαιωμάτων της γυναίκας, αλλά αποκρύπτουν τη βία των αντεργατικών πολιτικών που ασκούνται από την ΕΕ. Με όσους εκπροσωπούν κόμματα που εναλλάχτηκαν στην κυβέρνηση και νομοθέτησαν τις πολιτικές που τσακίζουν εργαζόμενους και βιοπαλαιστές, είτε άνδρες, είτε γυναίκες. Στεκόμαστε απέναντι στους νεόκοπους της πολιτικής, της τοπικής διοίκησης και του συνδικαλισμού, που όσο μας μιλούν για την εποχή της «ψηφιοποίησης και αυτοματοποίησης», της «καινοτομίας» και της «ανάπτυξης», προωθούν και υλοποιούν όλες τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων για φτηνή δουλειά, καταστρατήγηση του ωραρίου, ανασφαλή, ανασφάλιστη και συχνά απλήρωτη εργασία.

Τόσες δεκαετίες μετά τις πρώτες γυναικείες εργατικές κινητοποιήσεις, ξέρουμε ότι η διέξοδος για μας βρίσκεται , στην αγωνιστική στάση ζωής και στη διεκδίκηση, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Μαζί με όλες τις εργαζόμενες, εργάτριες, επιστήμονες, επαγγελματίες, δίπλα με τα νέα κορίτσια που ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, δίπλα στις απόμαχες της δουλειάς, οργανώνουμε την πάλη μας, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες μας. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί σε έναν κόσμο χωρίς φτώχεια και πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο