Έργο επιστημονικής φαντασίας θυμίζει η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο πλανήτης
λόγω του κορωνοϊού. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι λίγες φορές, καταστροφικές
επιδημίες ξεκλήριζαν τους πληθυσμούς που έπλητταν. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής
της επιδημίας είναι ότι δεν υπάρχει περιοχή η οποία δεν θα πληγεί από αυτήν και δεν
υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μην αγωνιά εξαιτίας της. Βρισκόμαστε στην
πρώτη φονική επιδημία της εποχής της Παγκοσμιοποίησης ή σωστότερα της εποχής που ο
καπιταλισμός έγινε οικουμενικό σύστημα. Ο φόβος που προκαλεί σε κάθε κάτοικο του
πλανήτη Γη η φονική πανδημία καταγράφει την κοινή μας μοίρα σαν είδος και την ανάγκη
οικουμενικής προσέγγισης και ματιάς σε ο,τι συμβαίνει. Η φύση «το ανόργανο σώμα του
ανθρώπου» εκδικείται για την αλόγιστη καταλήστευσή της στο όνομα του κέρδους.
Προειδοποιήσεις, πως η σχέση του ανθρώπου με την φύση βρίσκονταν σε οριακό σημείο,
υπήρξαν παλαιότερα με τον ιό του AIDS και πιο πρόσφατα με τους ιούς του Έμπολα και του
SARS. Δυστυχώς όμως αγνοήθηκαν. Το μεγαλύτερο λάθος για το μέλλον της ανθρωπότητας
θα ήταν αν αντιμετωπίζαμε αυτό που συμβαίνει σήμερα σαν ένα ατύχημα το οποίο κάποια
στιγμή θα ξεπεράσουμε, όσοι το ξεπεράσουμε και η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν.
Χρειάζεται επειγόντως να ανοίξει η συζήτηση τώρα για την μορφή οργάνωσης της
κοινωνίας που θα εξασφαλίζει μία αξιοπρεπή και ασφαλή ζωή για κάθε μέλος της αλλά και
για το μέλλον της ανθρωπότητας. Η «οικολογική» προσέγγιση του προβλήματος δεν είναι
επαρκής. Στην κεφαλαιοκρατική οργάνωση της παραγωγής η φύση αντιμετωπίζεται σαν μία
τεράστια αποθήκη αξιών χρήσης, οι οποίες νομισματοποιούνται, κεφαλαιοποιούνται,
εμπορευματοποιούνται και ανταλλάσσονται σαν εμπορεύματα. Σε τελική ανάλυση η σχέση
ανθρώπου-φύσης είναι μία παράγωγη αντίθεση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου-
εργασίας.
Το μέλλον «δυνάμει» βρίσκεται σε όσα συμβαίνουν τώρα, την ώρα της καταιγίδας. Η μία
εκδοχή του είναι η καλλιεργούμενη κουλτούρα των περιοριστικών μέτρων σαν αναγκαία
συνθήκη για την αντιμετώπιση της απειλής, της κάθε απειλής ίσως σε ένα επόμενο στάδιο.
Όλο και περισσότερο οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης ή των αρμοδίων επιτροπών
θυμίζουν, στην καλύτερη περίπτωση, επιπλήξεις της εξουσίας προς ανώριμους ανθρώπους
ενώ στην χειρότερη, στρατιωτικά διαγγέλματα. Προβάλει η εκδοχή μιας κοινωνίας
«εκπαιδευμένης» να ζει μόνιμα με περιοριστικά μέτρα και με στρατιωτικούς όρους .Η άλλη
δυνατότητα είναι αυτή του πνεύματος αυτοθυσίας και αλληλεγγύης που επιδεικνύουν οι
«μικροί ήρωες» της καθημερινότητας μας. Όπως είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές των
νοσοκομείων μας που σε ένα διαλυμένο Δημόσιο Σύστημα Υγείας, από μία δεκαετία
μνημονίων, δίνουν τα πάντα για να ανακουφίσουν τους πάσχοντες. Ή όπως είναι οι
εργαζόμενοι-ες στα σούπερ μάρκετ ο οποίοι-ες με μισθούς πείνας, εξοντωτικά ωράρια και
συχνά ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας εξυπηρετούν τον κόσμο. Αυτή η κουλτούρα την
προσφοράς της κοινωνικής ευθύνης, της συμπόνιας, της φροντίδας και αγάπης – με τις
λέξεις αυτές να ακούγονται σαν επαναστατικά συνθήματα σε κοινωνίες αφυδατωμένες από
τον ατομικισμό- είναι η άλλη προοπτική.

Το μέλλον της ανθρωπότητας, ευτυχώς δεν είναι προκαθορισμένο, το φτιάχνουν οι
άνθρωποι με την δράση τους και με την συνείδηση των νόμων που διέπουν την κοινωνική
τους πραγματικότητα. Η συσπείρωση των κομμουνιστικών δυνάμεων και ο συντονισμός
τους με ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων
αποτελεί το κατεπείγον πολιτικό ζήτημα της συγκυρίας ώστε:
 Για όσο διαρκεί το ειδικό καθεστώς στο οποίο βρίσκεται η κοινωνία- και φυσικά με
τρόπο που δεν θα κινδυνεύσει η υγειονομική ασφάλεια των πολιτών – να
πραγματοποιηθούν δράσεις κατά των φαινομένων αισχροκέρδειας, εργοδοτικής
αυθαιρεσίας και κατάργησης δημοκρατικών ελευθεριών. Ταυτόχρονα πρέπει να
ενισχυθούν και να πολλαπλασιαστούν οι πιέσεις ώστε κανείς να μην βρεθεί
αβοήθητος, από το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, αυτή την πολύ δύσκολη ώρα.
 Να επιταχυνθούν οι διαδικασίες συγκρότησης ενωτικής οργάνωσης
κομμουνιστικών δυνάμεων που θα ανοίξει το δρόμο για το κομμουνιστικό
πρόγραμμα και το κόμμα της εποχής μας. Παράλληλα πρέπει να συνεχιστεί η
προσπάθεια για την δημιουργία ενός μαζικού εργατικού και λαϊκού μετώπου
διεκδίκησης κατακτήσεων στην προοπτική της ρήξης και της ανατροπής της
επίθεσης του καπιταλισμού. Σε αυτές τις προσπάθειες είναι προφανές ότι το
ζήτημα της σχέση ανθρώπου-φύση μπαίνει με άλλη ένταση και άλλα
χαρακτηριστικά. Κανένα πολιτικό πρόγραμμα, μετά τον κορωνοϊό, δεν θα έχει τύχη
αν δεν περιγράφει πειστικά και με επάρκεια πως θα συμφιλιωθεί ο άνθρωπος με
την φύση.