Δεν έχω υπάρξει ειδικός σε ζητήματα εθνικής άμυνας και εξοπλισμών. Όμως θέλω να παραθέσω μερικές σκέψεις μου, με την απλή λογική, σε ένα ζήτημα, που νομίζω ότι απασχολεί πολλούς από εμάς. Η χώρα κατά την 10ετη μνημονιακή περιπέτεια της, είναι γεγονός ότι παραμέλησε, εξ’ ανάγκης, τις ένοπλες δυνάμεις και τον εξοπλισμό τους. Εξοπλισμός ο οποίος, ως επι το πλείστον, θεωρείται πεπαλαιωμένος. Η νεότερη φρεγάτα μας (Γερμανική, τύπου ΜΕΚΟ) μέτρα ηλικία ήδη 25 ετών, ενώ ο κύριος κορμός των μαχητικών αεροπλάνων που διαθέτουμε (F-16) μετρά ηλικία 20 με 30 έτη. Υπό αυτές τις συνθήκες, έχουμε σήμερα να αντιμετωπίσουμε έναν ιδιαίτερα επιθετικό και προκλητικό γείτονα, την Τουρκία. Μια Τουρκία, η οποία έχει καταφέρει να έχει αποκτήσει τεράστιες επιρροές σε όλες τις Βαλκανικές Χώρες (πλην ημων) όπως και στη βόρεια Αφρική. Μια Χώρα που καλύπτει σχεδόν το 70% των αναγκών της εθνικής της άμυνας με την δίκη της πολεμική βιομηχανία, την ίδια ώρα που την δίκη μας, εδώ και 10ετιες την έχουμε πτωχεύσει, καταχρεώσει και αφανίσει, με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει απολύτως εξαρτώμενοι στο ζήτημα των εξοπλισμών. Μια Χώρα που, λόγω της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της, αλλά και της πληθυσμιακής της έκρηξης, ψάχνει για ζωτικό χώρο. Και μάλιστα εις βαρος της Χωρας μας και εις βαρος του αρχιπελαγους μας, του Αιγαίου. Δηλαδή εις βαρος του δικού μας ζωτικού χώρου. Σημειωτέον δε ότι την εποχή των νικηφόρων, για εμάς, Βαλκανικών πολέμων, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε πληθυσμό 16.000.000 κι εμείς 6.000.000. Ενώ σήμερα η Τουρκία έχει πληθυσμό 83.000.000 κι εμείς 10.800.000. Αντιλαμβάνεται κανείς το χάσμα. Τι είναι αυτό όμως που κάνει την Τουρκία και ασφυκτιά και που αποτελεί και το φυσικό εμπόδιο στο να εκδηλώσει εμπράκτως τις διεκδικήσεις της απέναντι στην Ελλάδα; Μα φυσικά η θάλασσα. Το Αιγαίο μας. Και βέβαια η διαχρονική θαλάσσια υπέροχη μας. Σε συνδυασμό με ένα οπλοστάσιο, το οποίο δεν ήταν γνωστό στους Τούρκους (επομένως μη Γερμανικό η Αμερικανικό), όπως τα μαχητικά Mirage 2000, επίσης σήμερα γερασμένα. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι, θελουμε να κυριαρχήσουμε στο Αιγαίο; Θελουμε να αποκτήσουμε την απόλυτη υπέροχη, ώστε να υπερασπιστούμε το νοητό «τείχος» μας που είναι το αρχιπέλαγος μας; Συζήτηση έγινε για την αγορά 2 υπερόπλων, των Γαλλικών Φρεγατών Belh@rra. Με βεληνεκές πυραύλων, που από το Ιόνιο Πέλαγος, μπορούν να πλήξουν την Άγκυρα! Τις θελουμε; Φαίνεται ότι η τιμή τους είναι ένα ανάχωμα. Επίσης συζήτηση γίνεται για αγορά Γαλλικών μαχητικών Rafale. Σαν αυτά που διέλυσαν την Τουρκική βάση στην Λιβυη προ ημερών. Τα θελουμε; Το κόστος προφανώς είναι μεγάλο και γι’ αυτά, αλλά ο Τούρκος δεν τα ξέρει. Και δεν θα τα μάθει, διότι η Γαλλία είναι δικός μας σύμμαχος και όχι δικός τους. Όσο για το κόστος, θυμίζω ότι το 1911 η πάμπτωχη και μικρή Ελλάς (μισή από τη σημερινή), έκανε μια στρατηγική επιλογή. Αγόρασε από τα ναυπηγεία του Λιβόρνο της Ιταλίας ένα υπερόπλο της εποχής του. Το θωρηκτό (καταδρομικό στην πραγματικότητα) «Γ. Αβερωφ». Το κόστος, υπέρογκο, παρά το καταπίστευμα του ίδιου του Αβερωφ. Όμως το βεληνεκές του, εκτός φαντασίας του Τουρκικού στόλου. Μόνο του τον αντιμετώπισε στο σύνολο του σε 2 ναυμαχίες και νίκησε. Και σε αυτό το σκαρί χρωστάμε τη μισή σημερινή έκταση της Χώρας μας. Χωρίς υπερβολή. Επομένως, μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε;
Γιάννης Μ. Κοντός
Δικηγόρος
