Στην αρχή βασίλευε το αιώνιο, το ατελείωτο, το βυθισμένο στο σκοτάδι ΧΑΟΣ. Αυτό στάθηκε η πηγή ζωής στον κόσμο. Όλα απ’ το ασυντελο ΧΑΟΣ προήλθαν, κι ο κόσμος ολόκληρος και οι αθάνατοι θεοί. Απ’ το ΧΑΟΣ γεννήθηκε και η θεά ΓΑΊΑ δηλ. η Γης. Και η πανίσχυρη αυτή θεά που ζωογονεί καθετί που ζει και μεγαλώνει πάνω στο κορμί της, αγκάλιασε απέραντες εκτάσεις. Και μέσα στα άραχνα Βάθεια της Γης, το ίδιο αλάργα από μας, όσο ο άπειρος κι ολοφωτος ουρανός, γεννήθηκαν τα ζοφωμενα Τάρταρα- το φοβερό έρεβος κι η αιώνια νύχτα. Από το ΧΑΟΣ πηγή κάθε ζωής, βγήκε και η απέραντη εκείνη δύναμη, η Αγάπη, που τα πάντα ζωογονεί και που την λένε Έρωτα. Έτσι άρχισε ο κόσμος να υπάρχει. Και από το χάος το ατελείωτο γεννήθηκε το αιώνιο σκοτάδι, το Έρεβος και η μαύρη Νύχτα. Κι απ’ την Νύχτα και το Έρεβος γεννήθηκε ο Αιθέρας, το διάχυτο στο άπειρο φως και η ολόχαρη και φωτεινή Ημέρα. Το Φως ξεχύθηκε πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο και άρχισαν η μέρα και η νύχτα να ακολουθεί η μία την άλλη.

Η παντοδύναμη και πλούσια Γης γέννησε τον απέραντο γαλάζιο ουρανό, να την σκεπάζει απ’ άκρη σ’ άκρη. Και γέννησε και τα ψηλά βουνά που υπερήφανα υψώνονται ως τον ουρανό και ξεχύθηκε τότε πλατιά η θάλασσα που δεν σταματά ποτέ ο αχός της. Ο ουρανός έσμιξε με την καρποδοτρα Γη κι έφτιαξαν μαζί εφτά κορίτσια και έξι αγόρια, όλοι Τιτάνες φοβεροί και παντοδύναμοι. Ένας απ’ τους γιους ο Τιτάνας Ωκεανός που περιζώνει τη Γη γύρω τριγύρω σαν ποτάμι δίχως όχθες, και η γυναίκα του η θεά Τηθυα, φέρανε στο κόσμο όλα τα ποτάμια που χύνονται στο πέλαγος και τις θεές της θάλασσας τις Ωκεανίδες. Ο Τιτάνας Υπερίωνας με την Θεία γέννησαν τον Ήλιο, τη σελήνη και τον άλικο ορίζοντα, τη ροδοδάχτυλη Ηώ (Αυγή). Απ’ τον Αστραιο και την Ηώ βγήκαν όλα τα αστέρια, που λάμπουν στον σκοτεινιασμένο ουρανό της Νύχτας, κι όλοι οι Άνεμοι: ο Βορέας, ο τρικυμισμένος άνεμος του Βορρά, ο Εύρος που έρχεται απ’ τα Ανατολικά, ο Νότος ο υγρός άνεμος κι ο γλυκός Ζέφυρος που φέρνει απ’ τα δυτικά, τα πλούσια σε βροχές σύννεφα.

Ξέχωρα απ’ τους Τιτάνες, η Γη γέννησε και τρεις γιγάντιους Κύκλωπες, που χαν ένα μοναχό μάτι κατά μεσοίς στο κούτελο, και άλλους τρεις γίγαντες σαν βουνά πελώριους με πενήντα κεφάλια και εκατό χέρια ο καθένας. Τους έλεγαν εκατόχειρους και κανένας δεν μπορούσε να τους αντισταθεί.

Ο Ουρανός οργίστηκε με τα παιδιά του και τα έκλεισε μες στο σκοτάδι, στα άδυτα της Γης, δηλαδή μες την κοιλιά της και δεν τα άφηνε να βγουν στο φως. Η Γης όμως υπέφερε και βογκούσε με τέτοιο φορτίο μες στα σπλάχνα της. Φώναξε τότε τα παιδιά της, τους Τιτάνες και τους προέτρεψε να ξεσηκωθούν ενάντια στον πατέρα τους. Όμως αυτοί δείλιασαν να σηκώσουν χέρι στον πατέρα τους. Μονάχα ο πιο μικρός, ο πονηρός Κρόνος, επαναστάτησε και κατάφερε με δόλο να ρίξει τον πατέρα του απ τον θρόνο και να πάρει αυτός την εξουσία.

Για να τιμωρήσει τον Κρόνο η θεά Νύχτα έπλασε πλήθος φοβερές θεότητες: τον Θάνατο, την Έριδα, την Απάτη, την Κηρα την κατεργάρα, τον Ύπνο με ένα σωρό μαύρους εφιάλτες, τη Νέμεση την ασπλαχνη που γδικιεται, τα Άνομα και πολλές άλλες θεότητες. Κι έσπειραν αυτές την διχόνοια, την απάτη, τις μάχες και την δυστυχία στον κόσμο εκείνο, που ανέβηκε ο Κρόνος στον θρόνο του πατέρα του. Ο Κρόνος δεν ήταν σίγουρος ότι η εξουσία του θα κρατούσε παντοτινά. Συλλογιόταν με δέος ότι και τα δικά του παιδιά θα ξεσηκωθούν εναντίον του και θα τον γκρεμίσουν από τον θρόνο όπως και αυτός είχε πράξει. Φοβόταν τα παιδιά του. Για αυτό πρόσταξε την γυναίκα του τη Ρέα, να του τα φέρνει μόλις γεννιούνται να τα καταπίνει το ένα μετά το άλλο. Έτσι κατάπιε πέντε από αυτά, την Εστία, την Δήμητρα, την Ήρα, τον Άδη και τον Ποσειδώνα. Η Ρέα δεν ήθελε να χάσει και το στερνό παιδί της για αυτό άκουσε τις ορμηνειες των γονιών της, του Ουρανού και της Γης και έφυγε αλάργα στην Κρήτη, όπου γέννησε τον Δία σε μια βαθιά σπηλιά όπου τον έκρυψε και έδωσε στον Κρόνο να καταπιεί ένα φασκιωμενο λιθάρι, ο οποίος χαμπάρι δεν πήρε και ξεγελάστηκε. Ο Δίας μεγάλωνε στην Κρήτη με την αγάπη των Νυμφών, Αδράστεια και Ιδα, πίνοντας το ιερό γάλα της γίδας Αμάλθειας. Μεγάλωσε ο Δίας Πανώριος και παντοδύναμος, ξεσηκώθηκε κατά του πατέρα του και τον εξανάγκασε να ελευθερώσει τα παιδιά που κατάπιε και να τα βγάλει στο φως. Ενα-ενα τα πανέμορφα παιδιά ξεκίνησαν πόλεμο ενάντια στον πατέρα τους και τους Τιτάνες για την κυριαρχία του κόσμου. Ο πόλεμος στάθηκε σκληρός, καταλαμβάνοντας τις κορυφές του Ολύμπου. Με το μέρος τους πέρασαν και μερικοί Τιτάνες όπως ο Ωκεανός και η κόρη του η Στύγα με τα παιδιά της τους Ζήλο, το Κράτος και τη Νίκη. Οι Κύκλωπες συμπαραστάθηκαν στον Δία και του έφτιαξαν τους κεραυνούς και τις αστραπές που τις έριχνε ο Δίας πάνω στους Τιτάνες. Ο πόλεμος μακρύς στον χρόνο. Ο Δίας έβγαλε από την Γη τους εκατοχειρους οι οποίοι πέταγαν βουνά ολόκληρα πάνω στους Τιτάνες. Ο Δίας σκορπαγε παντού τους κεραυνούς του. Η νίκη τελικά ήρθε. Οι Ολύμπιοι κλείσανε τους Τιτάνες βαριοδεσμιους στον φοβερό Τάρταρο και βάλανε τους εκατοχειρους να τους φυλάνε για πάντα. Η βασιλεία των Τιτάνων στην γη τελείωσε. Πάντα όμως κάτι ξεχνιέται. Η Νύχτα στις επιθέσεις κατά του Δία και των Ολυμπίων έριξε και τους ιούς της τους Κορωνους. Μικροσκοπικοί και αόρατοι προσπαθούν να διεμβολισουν την θεά Υγεία που προστατεύει τον κόσμο των ανθρώπων. Ο Δίας έμαθε για τους μικροσκοπικούς εχθρούς και έδωσε εντολή να τους εξαφανίσουν και να τους κατεβάσουν και αυτούς στα σκοτάδια με τους άλλους Τιτάνες. Κάτι όμως θα ξεφύγει και ο Ήλιος ανέλαβε να τους φανερώνει σαν τα σκαθάρια που κρύβονται όπου βρουν. Ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον. Ο σημερινός ιός της νύχτας ο Κόρωνος ο 19ος αφελής σαν τους άλλους, στηριγμένος στην Διχόνοια, το Έρεβος, τον Φόβο και τον Τρόμο, προσπαθεί να πάρει το αίμα των αδελφών του πίσω. Δεν του είπαν όμως ότι θεοί και άνθρωποι ΠΆΝΤΑ ενώνουν τις δυνάμεις όταν είναι να παλέψουν με τους εχθρούς της ΕΥΤΥΧΊΑΣ. Η Απομόνωση βοηθά τον ιό Κορωνο αφού κι αυτήν την γέννησε η Νύχτα για να εξαφανίσει τους ανθρώπους. Βλεπετε όμως ότι η γέννηση αυτού του κόσμου και η παρουσία του, απαιτεί πάντα συνοχή, εγρήγορση, πάλη και Αγάπη για την Ζωή. Όποιος καταπίνει τα παιδιά του θα βρει τον μπελά του.

Η αλληλεγγύη των ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη δύναμη της ύπαρξης των. Όποιος επιβουλεύεται γρήγορα βυθίζεται στον Τάρταρο.

Προσοχή στον ΆΝΘΡΩΠΟ!