Το έργο που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στο Θέατρο ‘Ρένα Βλαχοπούλου’ στο Μον Ρεπό, βασίστηκε στην Ιστορία της Κουζίνας της Κέρκυρας, όπως αυτή απεικονίζεται στις παραδοσιακές Κορφιάτικες συνταγές , που αντανακλούν την πολύπλοκη Ιστορία των Κατακτήσεων της Κέρκυρας.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
«Πατρίδα , είναι η παιδική ηλικία – γι αυτό οι γεύσεις της δε ξεχνιούνται ποτέ…»
Όταν το ευρωπαϊκό διασυνοριακό έργο, ΝΕΤΤ, υπέδειξε τη σύνδεση ιστορίας, γευσιγνωσίας, καινοτόμων πρακτικών στον πολιτισμό και τον τουρισμό , αλλά και την ανάδειξη πρωτότυπων έργων που να εμπνέονται από την παράδοση και την καθημερινότητα των τόπων εδαφικής συνεργασίας, αμέσως ο κοινός ‘τόπος’ Κέρκυρας και Ιταλίας, αναδύθηκε, όχι μόνο από την κοινή μεσογειακή κληρονομιά, του λαδιού, του κρασιού και της προφορικής παράδοσης, αλλά και από την απόλυτη σύνδεση που διαπλέκεται στις διατροφικές αλλά και καθημερινές συνήθειες.
Γι αυτόν το λόγο, επιλέξαμε το ύφος του έργου να πάρει τη χροιά μιας εκπομπής ταξιδιωτικής μαγειρικής, που πραγματικά μας δίνει την ευλυγισία να αναφέρουμε εκτός από τα μαγειρικά, και τα τουριστικά στοιχεία, και την αλήθεια των ιστορικών στοιχείων, αλλά και της γλώσσας, των συνηθειών, της κουλτούρας που συμπυκνώνεται σε ένα πιάτο και μία συνταγή.

Η νεώτερη γενιά, που αντιπροσωπεύεται από τη νεαρή σεφ, και τις σύγχρονες διατροφικές συνήθειες, και η Τζία (Θεία), ένας χείμαρρος ζωντανής ιστορίας και γλωσσικών ιδιωματισμών, που τείνουν να ξεχαστούν, αλλά συνεχίζουν να γοητεύουν με την τραγουδιστή τους γλώσσα και τις περίτεχνες ορολογίες ,τόσο τον ουρανίσκο μας, όσο και το αυτί μας, βάζουν τη σφραγίδα τους, ώστε να συνδράμουν σε μια νεώτερη έκδοση της παράδοσης, που απαιτεί αρμονία με το παρελθόν, αφομοίωση των νέων δεδομένων και γλυκύτητα μέσω της συνύπαρξης και της κατανόησης. Ακριβώς όπως συνυπήρξαν οι λαοί σε αυτούς τους τόπους, επιβίωσαν σε κάθε αναποδιά, σε κάθε δυσκολία, σε κάθε ‘εισβολή’.
Ας μάθουμε από το παρελθόν, για να ανταπεξέλθουμε στο μέλλον.