54 χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη μέρα, την επιβολή της στρατιωτικής
δικτατορίας στην Ελλάδα. Ακόμα η χώρα μας δεν έχει επουλώσει πληγές που άνοιξαν τότε.
Ακόμα και σήμερα, πληρώνει τις συνέπειες από τις άφρονες πολιτικές της μαύρης εκείνης,
εποχής.
Είναι ιστορική μας υποχρέωση να αποτρέψουμε τον κίνδυνο της λήθης και της
απενοχοποίησης. Όχι μόνο με το να θυμόμαστε. Αλλά και να θυμίζουμε. Τις εξορίες, τους
βασανισμούς, την ΕΑΤ – ΕΣΑ, τις ρεμούλες με τους εργολάβους και τις μίζες, τον διεθνή
εξευτελισμό, τον υπερδιπλασιασμό του δημόσιου χρέους, την αναγκαστική μετανάστευση,
τα θαλασσοδάνεια. Το Πολυτεχνείο. Την προδοσία της Κύπρου.
Εκείνη η χούντα έπεσε διότι δεν άντεξε το βάρος της προδοσίας και της λαϊκής
αντίδρασης. Είναι καθήκον μας να αγωνιζόμαστε υπέρ των πολιτικών και κοινωνικών μας
δικαιωμάτων. Να προτάσσουμε τη φωνή μας και να αντιστεκόμαστε ενάντια σε ηθικούς και
φυσικούς αυτουργούς όποιας χουντικής τάσης επιχειρεί να πληγώσει την εύθραυστη
Δημοκρατία. Η καταδίκη του ναζιστικού μορφώματος που εισέβαλε στην Ελληνική πολιτική
σκηνή υπήρξε ορόσημο αντίστασης, αντίδρασης και εθνικής μνήμης.
Έτσι, είναι ιστορική μας υποχρέωση να εξασφαλίζουμε τις συνθήκες για να μην
ξαναδούμε άλλες Χούντες. Με προοδευτικές συμμαχίες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και
στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο, ενάντια στην παλαιάς κοπής ακροδεξιά, στις νέες
μορφές της, στα εγκληματικά παρακλάδια της και τους μεταμφιεσμένους σε
«φιλελεύθερους δημοκράτες» χορηγούς της.
Για να μην τα ξαναζήσουμε. Ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά των παιδιών μας.