Η σημερινή μέρα, είναι αφιερωμένη από την Παγκόσμια κοινότητα στο Βιβλίο, καθώς στις 23 Απριλίου έφυγαν από τη ζωή δυο μεγάλοι δημιουργοί της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ και ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες.
Το βιβλίο αποτέλεσε ειδικά στην περίοδο της πανδημίας μια ουσιαστική διέξοδο διαφυγής από την καθημερινότητα της καραντίνας. Αποτέλεσε την καλύτερη συντροφιά για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, την ασφαλή πόρτα διαφυγής από τη στείρα απομόνωση και το εκπτωτικό εισιτήριο που εξαργύρωσε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού για μακρινά ταξίδια εν μέσω απαγορεύσεων.
Η χώρα μας, μετά την κατάργηση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου το 2013 και την ενσωμάτωσή του στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού το 2014 αποδυνάμωσε το ρόλο του και αδυνατεί να χαράξει μια ουσιαστική εθνική πολιτική για το βιβλίο επιφέροντας ισχυρό πλήγμα, τόσο στη γενικότερη διαρθρωτική υποστήριξη του βιβλίου στο τόπο μας, αλλά και στον ιδιαίτερο και σημαντικό τομέα της έρευνας και της μελέτης του κόσμου του βιβλίου.
Κρίνεται λοιπόν αναγκαίο η πολιτεία να στρέψει επιτέλους το ενδιαφέρον της στο λογοτεχνικό πλούτο της πατρίδας μας, στους εξαίρετους δημιουργούς που άφησαν το στίγμα τους στην ίδια την ταυτότητά μας, επενδύοντας στην κουλτούρα και τον πολιτισμό, την πλούσια κληρονομιά που μας άφησαν και παραμένει δυστυχώς αναξιοποίητη. Στην ανάδειξη και αξιοποίηση των σύγχρονων δημιουργών μας, που αποτελούν τους γνήσιους εκφραστές της εποχής μας, δίνοντας κίνητρα για την έκδοση νέων συγγραμμάτων, την επαρκή διασπορά των βιβλίων τους στις σχολικές και όχι μόνο βιβλιοθήκες, στηρίζοντας παράλληλα τόσο τους δοκιμαζόμενους από την κρίση εκδοτικούς οίκους, όσο και τις μικρές γωνιές των περιφερειακών βιβλιοπωλείων που καλούνται να επιζήσουν επιχειρηματικά κάτω από δύσκολες συνθήκες και τρομερό ανταγωνισμό.
Ας πάρουμε μέτρα για να προτάξουμε το βιβλίο στις προτεραιότητές μας, τόσο σε κεντρικό επίπεδο, όσο και σε τοπικό, καθώς η Επτανησιακή μας Σχολή το επιτάσσει νομοτελειακά.
Ας αποτελέσει ετούτος ο ιδιαίτερος εορτασμός αφετηρία για νέες ενέργειες και ευκαιρίες ανάδειξης της ανάγνωσης, ώστε να λειτουργήσει ως ένα μοναδικό όχημα μάθησης, ψυχαγωγίας και προσωπικής προόδου, μέσα από το οποίο θα προωθηθεί η αναγκαία υπόθεση της παιδείας και του πολιτισμού.
