Αλ. Αυλωνίτης : Πρέπει να δίνουμε το  παράδειγμα.

Όταν πήγα στη μακρυνή Κομοτηνή να φοιτήσω στη Νομική Θράκης, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ούτε καν σκέφτηκε, εκείνα τα δίσεκτα χρόνια, να έρθει μαζί μου, να συνοδεύσει το κανακάρη  του για να μου  βρει σπίτι. Το δικό μου Yale, το δικό μου πανεπιστήμιο, τη Κομοτηνή τη βρήκα μόνος μου μετά από μια  απίστευτη  ταλαιπωρία και με ελάχιστα λεφτά. Και είμαι απίστευτα περήφανος, όχι για μένα αλλά για το πατέρα μου.

Όλα τα φτωχά  παιδιά εκείνης της εποχής πηγαίναμε να σπουδάσουμε με τη φτώχεια στη βαλίτσα μας. Όπως και τώρα. Οι πατεράδες μας μένανε πίσω γιατί ούτε καν διανοούνταν να αφήσουν  την οικογένεια τους αλλά ούτε   είχαν λεφτά για ταξίδια. Φτωχή η Ελλάδα τότε, φτωχή και τώρα. Είχε φιλότιμο όμως.
Δεν κατηγόρησα ποτέ μου συνομήλικους  μου που οι γονείς τους είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα στείλουν σε ιδιωτικά σχολεία και σε φροντιστήρια. Ο κάθε γονιός θέλει το καλύτερο για τα παιδιά του. Μακράν εμου ο λαϊκισμός. 
Τώρα όμως εκτός από τη φτώχεια, εκτός από  την πανδημία, εκτός από τις πυρκαγιές δεκάδες χιλιάδες παιδιά, παιδιά που  τελείωσαν κυρίως τα επαγγελματικά γενικά λύκεια, παιδιά από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα βρήκαν κλειστές τις πόρτες των πανεπιστημίων. 
Μου φαίνεται, λοιπόν, πολιτικά και κοινωνικά αδιανόητο, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας να φεύγει από την Ελλάδα της πανδημίας, την Ελλάδα της φτώχειας, την Ελλάδα των πυρκαγιών και να πηγαίνει να εγκαταστήσει το παιδί του στη Νέα Υόρκη. 
Δικαίωμα του κάθε γονιού είναι να φροντίζει τα παιδιά του. Να τα στέλνει στα καλύτερα σχολεία του εξωτερικού. Ποιος θα τον κατηγορήσει;
Δεν αντιλαμβάνεται όμως και τις ευρύτερες ευθύνες του για την εποχή που διανύουμε;Εγώ πάντως, προτιμώ  τη στάση  του συγχωρεμένου πατέρα μου και όλων των Ελλήνων   πατεράδων.