Με αφορμή τις καταλήψεις σχολείων από  μαθητές, είχαμε επισημάνει πέρυσι και το επαναλαμβάνουμε και εφέτος, ότι  υποχρέωση τηλεκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της κατάληψης, με ταυτόχρονη  υποχρέωση μάλιστα, ο εκπαιδευτικός να διαπιστώνει (άραγε με ποιες ενέργειες;) ποιος μαθητής συμμετέχει σε αυτήν, ώστε να του βάλει απουσία,  έχει τιμωρητικό χαρακτήρα και συνάμα τον  απομακρύνει από τον παιδαγωγικό και διδακτικό του ρόλο.

Πέρσι είχαμε το όπλο της απεργίας αποχής. Φέτος περιμένουμε την επικαιροποίηση της ίδιας απόφασης από την ΑΔΕΔΥ προκειμένου να ορθώσουμε το ίδιο τείχος υπεράσπισης των δημοκρατικών αρχών μας. Μέχρι τότε κι επειδή:

1.      Διαστρεβλώνεται ο παιδαγωγικός μας ρόλος

2.      Μετατρεπόμαστε σε μηχανισμό καταστολής κοινωνικών διαμαρτυριών και αγώνων και γινόμαστε ένας ιδιότυπος μηχανισμός «lock out»

3.      Αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της Δημόσιας Εκπαίδευσης

4.      Καλούμαστε να κάνουμε μάθημα σε κλειστά σχολεία, με αποκλεισμούς μαθητών και υποχρεωτική – εκδικητική απουσία.

5.      Καλούμαστε να εφαρμόσουμε διαταγές που απέχουν από την ζώσα πραγματικότητα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα προβλήματα σε υποδομή κι εξοπλισμό, τόσο των μαθητών, όσο και των εκπαιδευτικών.

Καθίσταται αδύνατη τη συμμετοχή μας στην τηλεκπαίδευση και ως εκ τούτου θα είμαστε κάθε μέρα από το πρωί έξω από τα σχολεία μας, γιατί η θέση μας είναι στο σχολείο και δίπλα στους μαθητές μας.