Μία από τις πιο σπουδαίες επιλογές στη ζωή μου ήταν να σταματήσω οριστικά και αμετάκλητα το κάπνισμα. Έγινε μονομιάς το 2014 και έκτοτε ουδέποτε ένοιωσα την ανάγκη να ξαναπιάσω τσιγάρο στα χέρια μου.
Το λέω αυτό εγώ που ήμουν καπνιστής από μικρή ηλικία και η συστηματικότητά μου άγγιζε τουλάχιστον τα δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Για να μπορώ λοιπόν να το κάνω εγώ, μπορεί ο καθένας.
Σαν σήμερα, κάθε χρόνο ευγνωμονώ τη στιγμή και την ώρα που μέσα μου πήρα αυτή την απόφαση ζωής. Όμως, αναλογίζομαι και πόσα ακόμα έχει ανάγκη ο κόσμος που θέλει να διακόψει το κάπνισμα, από την Πολιτεία μέσω πολιτικών ενημέρωσης για την πρόληψη αλλά και ελέγχου εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου.
Μέσα σε αυτές τις σκέψεις, φέτος αναρωτιέμαι τον αντίκτυπο που είχε η αδυναμία πρόσβασης των πολιτών στις απαραίτητες υπηρεσίες και τα κατάλληλα εργαλεία υποστήριξης, η οποία επιδεινώθηκε σαφέστατα με την έλευση της πανδημίας του κορωνοϊού αλλά και των αυξημένων αναγκών φροντίδας και νοσηλείας που αυτή προκάλεσε.
Έχουμε χρέος να δουλέψουμε όλοι μαζί απέναντι σε ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα δημόσιας υγείας και σήμερα, την πρώτη αιτία νοσηρότητας παγκοσμίως. Μπορούμε να το κάνουμε λέγοντας ο ένας στον άλλο, απλά και κοφτά: «Κόψε το τσιγάρο».
