Με ποιον βηματισμό θα προχωρήσουν οι αυτοδιοικητικές αρχές αποτελεί το μεγάλο άγχος των νέων διοικήσεων, παρ’ όλο που σε κάθε έκφανσή τους και σε κάθε ενέργειά τους, επιδιώκουν να δείξουν πως έχουν σχέδιο και κατασταλαγμένο πλάνο.
Αυτές μάλιστα οι προσπάθειες, λόγου κατά βάση, οι βαρύγδουπες τοποθετήσεις, ο περισπούδαστος προβληματισμός για τις προκλήσεις που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν, αλλά και οι «αθώες» κι επιτηδευμένα αυθόρμητες αναφορές στο τι παρέλαβαν και πόσα προβλήματα κληρονόμησαν, προκαλούν πολύ μεγαλύτερο άγχος, παρά οτιδήποτε άλλο και σίγουρα δεν επιτελούν το στόχο τους, καθώς εκτός των άλλων σπέρνουν και το σπόρο της… αμφιβολίας.
Έχοντας λοιπόν κάποιοι διανύσει σχεδόν όλα τα αναμενόμενα και χιλιοπατημένα πολιτικά μονοπάτια του λαϊκισμού και της υποσχεσιολογίας, των επιτιμήσεων, αλλά και των σκηνοθετημάτων, καλούνται πλέον να δουλέψουν και να κάνουν πράξη αυτά που έλεγαν προεκλογικά και για τα οποία υπερψηφίστηκαν στις τελευταίες εκλογές.
Από τις μεγαλοστομίες του προεκλογικού αγώνα, τον ισχυρισμό πως είναι καλύτεροι των άλλων, πως διαθέτουν απαντήσεις σε όλα και για όλα, περάσαμε στις διαπιστώσεις των κληρονομημάτων, της «καμένης γης» και φτάσαμε στα άδεια ταμεία και τα χρέη, διαδρομή καθόλα προβλέψιμη και αναμενόμενη για πολιτικούς παλιάς κοπής, έστω κι αν την παλαιότητα την μασκαρεύουν ως εμπειρία!
Μόνο που σήμερα θέλοντας και μη πρέπει να τεθούν ενώπιον των ευθυνών τους και να παράξουν έργο και λύσεις… σε ένα σωρό προβλήματα, που ακόμα κι αν παραλάμβαναν μια ιδεατή συνθήκη πάλι θα ήταν υποχρεωμένοι να εργαστούν.
Επιβάλλεται λοιπόν να παρθούν αποφάσεις που έχουν δύο μόνο επιλογές κατά βάση δηλαδή είτε να ακολουθήσουν την κλασσική συνταγή και να κινηθούν στο μέσο όρο ή να κάνουν την υπέρβαση και να αιτιολογηθεί η εκλογή τους, αντί να ψάχνουν τρόπους για να τη δικαιολογήσουν.
Αυτό αξίζει μάλιστα να σημειώσουμε πως το έκανε σαφές ο Δήμαρχος της Βόρειας Κέρκυρας προς τους νέους αντιδημάρχους του, αλλά και ο Περιφερειάρχης ευθείς με την ανάληψη των καθηκόντων του, ορίζοντας το όριο πολύ ψηλά, με δεδομένη και την προϊστορία τους!
Προφανώς κι όλοι θεωρώ ότι θέλουν να προχωρήσουν στη δεύτερη επιλογή, παρ’ όλο που δεν είμαι σίγουρος πως μπορούν όλοι, πόσο μάλλον ότι καταλαβαίνουν περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Μην ξεχνάμε άλλωστε, πως ο μέσος όρος για ορισμένους είναι ήδη πολύ υψηλός στόχος, που ενδεχομένως να τους ικανοποιεί, αλλά τον τόπο πολύ απλά θα τον κρατήσει στο βυθό, στον οποίο βρέθηκε ακριβώς γιατί πολλοί στο παρελθόν δεν έκαναν την υπέρβαση που όφειλαν.
Για να γίνω περισσότερο κατανοητός θα εξηγήσω πως μέσος όρος είναι να διαχειρίζεται κάποιος ένα πρόβλημα, ενώ η υπέρβαση είναι είτε να το λύνεις είτε να το ξεπερνάς. Οπότε με παραδοσιακά αφηγήματα, ενίοτε και πολιτικά φληναφήματα, είναι κατανοητό υποθέτω πως λύσεις δεν πρόκειται να δούμε, έστω κι αν κάποιοι σκεφτούν να τα προβάλουν ως… τέτοιες.
Άλλωστε, το κόρδωμα, οι θεατρινισμοί και η επιτηδευμένη σοβαροφάνεια δεν αποτελούν εχέγγυο για την αποτελεσματικότητα, άσχετα αν εξυπηρετούν τις ανάγκες των κοινωνικών δικτύων που «αρέσκονται» στο εικονικό τους περιβάλλον να προβάλλουν εικονικούς πρωταγωνιστές.
Υπό αυτά λοιπόν τα στοιχεία κι επειδή η Κέρκυρα δεν έχει το περιθώριο του συμβιβασμού με το μέσο όρο… η υπόθεση «κάνουμε ότι μπορούμε, ή ότι καλύτερο δύναται» δεν μπορεί να είναι αποδεκτή κι αυτό θα χρειαστεί να το βάλουν κάποιοι καλά στο μυαλό τους, ακόμα κι αν ακόμα δεν έχουν ξεπεράσει την κατάπληξή τους από την ανάληψη της εξουσίας!
Κι εδώ λοιπόν έγκειται και το μεγάλο πρόβλημα, καθώς ο δρόμος προς την αναγκαία υπέρβαση, για το μεγάλο στόχο χρειάζεται κι ανάλογους υπηρέτες για να πραγματοποιηθεί, κι όταν αυτοί που καλούνται να τον υπηρετήσουν, η εκλογή και μόνο έχει εκπληρώσει το μεγάλο τους όνειρο, ξεμένουμε δυστυχώς από φιλοδοξίες και μένουμε μόνο με τις μωροφιλοδοξίες συνθήκη που διόλου δεν ευνοεί τον τόπο μας!
